De staking in Bolivia
Door: Vanessa
Blijf op de hoogte en volg Vanessa
07 Juni 2009 | Argentinië, Salta
Jahoor..ik was erbij; de staking in Bolivia, waar zelfs heel Nederland via het nieuws en de krant van op de hoogte is gebracht. Ik maakte deel uit van de 150 toeristen, waaronder 12 Nederlanders die gedurende een aantal dagen zijn vastgehouden in het dorpje Uyuni.
Vorige week begonnen we aan onze tour door Salar de Uyuni, wat trouwens helemaal super was. Vanaf het moment dat we hoorden dat er de nacht van onze terugkomst in het dorp een staking zou plaatsvinden, heerste er chaos onder de toeristen. Iedereen probeerde die avond nog weg te komen, aangezien er de dag daarna geen vervoer zou zijn en niemand wist hoe lang de staking zou gaan aanhouden. Deze zou plaatsvinden tussen drie dorpjes: Uyuni, Atocha en Tupiza. Dit wisten we die avond echter nog niet. Het ging daarbij om een asfaltweg tussen de dorpjes die de bevolking met deze staking af wilden dwingen. Niemand zou gedurende deze dagen de stad mogen verlaten, wat ook niet mogelijk was door alle blokkades op de weg.
Van onze groep waren wij de eerste personen die buskaartjes wisten te bemachtigen naar het plaatsje Atocha (niet wetende dat we daar in het centrum van alle ellende terecht zouden komen). De busrit zou twee uur duren en vanaf daar zou er een bus op ons wachten om ons naar het volgende dorp Tupiza te brengen. We hadden geen tijd om na te denken en kochten de kaartjes direct. Op dat moment dachten we dat de staking alleen in Uyuni zou plaatsvinden. En een paar dagen in dit dorp verblijven was wel het laatste wat wij wilden. Degenen die hier zijn geweest weten denk ik wel wat ik bedoel;)
Dus stapten we een uur later de meest gammele bus in waar ik ooit in heb gezeten. Het was er freezing koud ( in deze plaatsen kan het wel tot -15 graden onder 0 worden en zelfs met zes lagen kleding ben je hier niet tegen opgewassen ) en al snel hadden we een paar klapbanden. Om deze te verwisselen liepen we al snel 1.5 uur vertraging op en in totaal zou de reis van 2 uur, 6.5 uur duren. Om 3 uur snachts kwamen we aan in Atocha. De meest depressing place waar ik ooit ben geweest. Onze tweede bus was allang weg en we beseften al snel dat we hier vastzaten. Alles was dicht en zag er grauw uit. Gelukkig was er een hostel die zijn deuren nog opendeed en konden we daar terecht. Die nacht sliepen we een paar uurtjes, totdat Mirte hoorde dat we tot 10 uur sochtends nog een kans zouden hebben om weg te kunnen komen. We sprongen onze bedden uit en liepen de straat op. De jeeps en bussen die we daar zagen waren echter niet van plan om ons naar een andere plaats te brengen. De staking was al in volle gang en de mensen lieten ons weten dat er niks anders opzat dan afwachten totdat de staking voorbij zou zijn.
Op dat moment ondernamen we een poging om het dorpje uit te vluchten. Met de backpacks op onze rug besloten we het dorp proberen uit te lopen, door de bergen heen. Maar na 2 uur uitzichtloos rond te hebben gelopen zagen we in dat dit geen zin had. Er was geen andere oplossing dan weer terug te lopen naar Atocha. Op dat moment komt het eerste besef dat je echt geen kant op kunt. Je voelt je gevangen en ontzettend machteloos. Het was die dag dat wij al hebben geprobeerd om contact op te nemen met de ambassade. De situatie was namelijk niet te doen. Alle winkels waren dicht, de bank was dicht en er was 1 restaurant open die ploseling geen eten meer had toen we daar aankwamen. Bovendien waren de mensen erg gemeen en vertelden ze ons dat het misschien een week, maar ook een maand zou kunnen duren, we zouden gaan lijden en waarschijnlijk dood zouden gaan van de honger. In de tussentijd werd er stiekem geprobeerd een bus te regelen onder sommigen van de lokale bevolking. Ook zij mochten hun dorp niet verlaten.
De hele dag hebben wij de hoop gehad dat de bus die dag zou vertrekken. Helaas werden we die avond teleurgesteld, de bus vertrok niet. Vanaf dat punt besloten Mirte en ik dat we hier weg moesten proberen te komen en gingen we wederom op zoek naar een jeep of een bus. Op onze weg kwamen we een man tegen die ons zielig genoeg vond om ons mee te nemen naar het commite van de staking, de hoge bazen. Hier verzonnen we dat Mirte diabetes had en snel naar een ziekenhuis moest voor medicijnen. Zij had snel eten nodig en gelukkig wekten we de medelijden van het commite. Er werd over onze situatie overlegd en gedurende die avond wachtten wij in spanning af. Het commite zou besluiten of wij die avond nog het dorp konden verlaten of niet. Uiteindelijk kregen we het verlossende woord te horen. We mochten die nacht het dorp met een taxi verlaten, niemand mocht het te weten komen.
Pff.. we barstten in tranen uit, wat waren we blij! We zouden het gebied van de staking dan nog wel niet uit zijn, maar vanaf Uyuni hadden we zeker meer mogelijkheden om uit deze ellende weg te kunnen komen.
Die nacht vertrokken we dan ook met de taxi weer terug naar Uyuni. Deze vroeg belachelijk veel geld, maar het maakte ons niets meer uit. We hadden er alles voor over om weg te komen en om 4 uur in de nacht kwamen we aan in Uyuni. Om 5 uur lagen we in bed in het hostel, totdat we om 8 uur hoorden dat er die dag 1 bus zou vertrekken voor de toeristen. Wij sprongen werderom ons bed uit en renden naar de busterminal. Vol hoop liepen we er heen, maar na een hele dag wachten op de bus, veranderde dit wederom in een teleurstelling. De bevolking zou ons nooit weg laten gaan. Met ons hadden ze een troef in handen om druk uit te oefenen op de lokale overheid.
Die middag ontmoetten we twee andere Nederlanders waar we de rest van de dagen mee zijn opgetrokken. Hun gids van de tour naar Salar de Uyuni zag echter een mogelijkheid om ons met een jeep het dorp uit te krijgen. Het enige probleem was de benzine dat hier niet meer te krijgen was. Twee uur later had hij echter gezorgd voor genoeg benzine en konden we tegen een hoog bedrag wederom een vluchtpoging ondernemen. Emotioneel ben je inmiddels echt een wrak en je durft nergens meer op te hopen. Helemaal ingeladen vertrokken we met Primo en zijn twee helpers. Na 10 minuten te hebben gereden, proberend de blokkades te ontwijken kregen we opeens een jeep in het vizier. Deze had ons gezien en reed met hoge snelheid naar ons toe. Toen wisten we dat het weer niet was gelukt. Er sprongen ongeveer 10 vrouwen de jeep uit en deze begonnen al schreeuwend als een soort dolle minas onze jeep te omsingelen. Ze hingen aan de jeep en waren niet van plan om ons nog weg te laten gaan. Menn wat een haatneigingen krijg je dan! Ik kon ze wel wat aandoen. Wie waren zij om over mij te beslissen dat ik hier niet weg mocht gaan. We konden geen kant meer op en zij besloten dat wij het hele stuk naar het dorp met onze bagage weer terug moesten lopen. Pff ik trok het niet meer, ik was zo moe van de vorige dag, had bijna niet geslapen en kon niet geloven dat ik mijn lot niet meer in eigen handen had. Het enige wat je op de been houdt is het feit dat je weet dat deze gids ons wilde helpen en we binnenkort weer een andere poging zouden ondernemen om hier weg te komen. We liepen terug naar het dorp en zaten verslagen in een restaurant bij elkaar, wachtend op de volgende meeting onder de toeristen. Gedurende deze dagen pepte iedereen elkaar op en heerst een groot groepsgevoel, tenslotte maakten we allemaal hetzelfde mee.
Onze hoop was gevestigd op de volgende dag. Inmiddels kregen we te horen dat de staking ook het aangrenzende dorp Potosi had bereikt, waar de mijnwerkers in staking waren vanwege de slechte werkomstandigheden in de mijnen. Deze gooiden zelfs met dynamiet naar autos en waren dus erg gewelddadig. We hoorden de volgende dag dat er die nacht een jeep met toeristen had geprobeerd om het durp te ontvluchten, helaas zonder resultaat. Ze waren op een blokkade ingereden en de hele nacht in een klein kamertje vastgehouden.
De derde dag van de staking zou er een belangrijke man uit Potosi komen die de staking zou kunnen beeindigen indien hij zou tekenen voor de eisen van de lokale bevolking. Tegen de avond verzamelde iedereen zich op een plein, in spanning afwachtend wat deze man zou gaan doen. Nog steeds hadden wij een vluchtpoging voor die avond op het programma staan. Echter besloten we dat het beter was om af te wachten aangezien dit het heetst van de strijd was en de bevolking alleen nog maar agressiever zou worden als de meneer uit Potosi niets zou tekeken. Het was te gevaarlijk en we zetten de vluchtpoging uit ons hoofd. Rond 11 uur in de avond was er nog steeds niets besloten en we begonnen de hoop op een oplossing op te geven.
De ochtend daarna was iedereen in rep en roer. Via telefonisch contact uit Nederland hoorden we dat deze situatie in het zuiden van Bolivia overal op het nieuws en in kranten in Nederland te vinden was. De ambassades hadden op hoog Europees niveau overleg over ons gehad en namen het heel hoog op. Waarschijnlijk ook omdat we hier met meerdere nationaliteiten vastgehouden werden en de situatie steeds slechter werd. Hoe dan ook; het had zijn vruchten afgeworpen. Het gerucht was dat we 24 uur hadden om het dorp uit te vluchten en dat de bussen dus weer reden. We konden weg! Een uur later zaten we dan ook in de bus richting de grens met Argentinie. We wilden geen moment langer in dit land blijven en zijn in een keer doorgereisd naar onze laatste bestemming.
Argentinie is echt superrelaxed. We zijn ontzettend blij dat we hier zijn en dat het avontuur in Bolivia eindelijk voorbij is. Je voelt je als het ware een vluchteling en hebt totaal geen controle over je eigen lot. Meer cultuur dan dit konden we niet krijgen, we hebben het echte leven in Bolivia gezien. Veel van de mensen zijn verbitterd en deden alsof dit alles onze schuld was en wij met hun gestrafd moesten worden. We hebben, naast de Salar de Uyuni, helaas geen goede herinneringen aan deze bestemming overgehouden. Wat jammer is, omdat we er toch hoge verwachtingen van hadden. Dit zijn onze laatste twee reisweken en we genieten van alle luxe die we in dit land weer terugvinden en wat we de afgelopen maanden niet hebben gehad. Je bent nu al blij met kleine dingen als het hebben van een warme douche of een normale wc en aardige mensen om je heen.
Het is een groot avontuur geweest, wat we nooit meer zullen vergeten. Helaas hebben we hierdoor geen tijd meer om een gedeelte van Brazilie bij onze reis te betrekken. Maar uiteraard zijn er genoeg andere leuke dingen in het land van de gauchos, (geen apostrof op dit toetsenbord:S) de tango en uiteraard Maradonna! De tijd gaat nu echt supersnel en voor ik het weet zie ik jullie allemaal weer in levende lijve..:D
Tot gauw..
Liefs Vanessa
Vorige week begonnen we aan onze tour door Salar de Uyuni, wat trouwens helemaal super was. Vanaf het moment dat we hoorden dat er de nacht van onze terugkomst in het dorp een staking zou plaatsvinden, heerste er chaos onder de toeristen. Iedereen probeerde die avond nog weg te komen, aangezien er de dag daarna geen vervoer zou zijn en niemand wist hoe lang de staking zou gaan aanhouden. Deze zou plaatsvinden tussen drie dorpjes: Uyuni, Atocha en Tupiza. Dit wisten we die avond echter nog niet. Het ging daarbij om een asfaltweg tussen de dorpjes die de bevolking met deze staking af wilden dwingen. Niemand zou gedurende deze dagen de stad mogen verlaten, wat ook niet mogelijk was door alle blokkades op de weg.
Van onze groep waren wij de eerste personen die buskaartjes wisten te bemachtigen naar het plaatsje Atocha (niet wetende dat we daar in het centrum van alle ellende terecht zouden komen). De busrit zou twee uur duren en vanaf daar zou er een bus op ons wachten om ons naar het volgende dorp Tupiza te brengen. We hadden geen tijd om na te denken en kochten de kaartjes direct. Op dat moment dachten we dat de staking alleen in Uyuni zou plaatsvinden. En een paar dagen in dit dorp verblijven was wel het laatste wat wij wilden. Degenen die hier zijn geweest weten denk ik wel wat ik bedoel;)
Dus stapten we een uur later de meest gammele bus in waar ik ooit in heb gezeten. Het was er freezing koud ( in deze plaatsen kan het wel tot -15 graden onder 0 worden en zelfs met zes lagen kleding ben je hier niet tegen opgewassen ) en al snel hadden we een paar klapbanden. Om deze te verwisselen liepen we al snel 1.5 uur vertraging op en in totaal zou de reis van 2 uur, 6.5 uur duren. Om 3 uur snachts kwamen we aan in Atocha. De meest depressing place waar ik ooit ben geweest. Onze tweede bus was allang weg en we beseften al snel dat we hier vastzaten. Alles was dicht en zag er grauw uit. Gelukkig was er een hostel die zijn deuren nog opendeed en konden we daar terecht. Die nacht sliepen we een paar uurtjes, totdat Mirte hoorde dat we tot 10 uur sochtends nog een kans zouden hebben om weg te kunnen komen. We sprongen onze bedden uit en liepen de straat op. De jeeps en bussen die we daar zagen waren echter niet van plan om ons naar een andere plaats te brengen. De staking was al in volle gang en de mensen lieten ons weten dat er niks anders opzat dan afwachten totdat de staking voorbij zou zijn.
Op dat moment ondernamen we een poging om het dorpje uit te vluchten. Met de backpacks op onze rug besloten we het dorp proberen uit te lopen, door de bergen heen. Maar na 2 uur uitzichtloos rond te hebben gelopen zagen we in dat dit geen zin had. Er was geen andere oplossing dan weer terug te lopen naar Atocha. Op dat moment komt het eerste besef dat je echt geen kant op kunt. Je voelt je gevangen en ontzettend machteloos. Het was die dag dat wij al hebben geprobeerd om contact op te nemen met de ambassade. De situatie was namelijk niet te doen. Alle winkels waren dicht, de bank was dicht en er was 1 restaurant open die ploseling geen eten meer had toen we daar aankwamen. Bovendien waren de mensen erg gemeen en vertelden ze ons dat het misschien een week, maar ook een maand zou kunnen duren, we zouden gaan lijden en waarschijnlijk dood zouden gaan van de honger. In de tussentijd werd er stiekem geprobeerd een bus te regelen onder sommigen van de lokale bevolking. Ook zij mochten hun dorp niet verlaten.
De hele dag hebben wij de hoop gehad dat de bus die dag zou vertrekken. Helaas werden we die avond teleurgesteld, de bus vertrok niet. Vanaf dat punt besloten Mirte en ik dat we hier weg moesten proberen te komen en gingen we wederom op zoek naar een jeep of een bus. Op onze weg kwamen we een man tegen die ons zielig genoeg vond om ons mee te nemen naar het commite van de staking, de hoge bazen. Hier verzonnen we dat Mirte diabetes had en snel naar een ziekenhuis moest voor medicijnen. Zij had snel eten nodig en gelukkig wekten we de medelijden van het commite. Er werd over onze situatie overlegd en gedurende die avond wachtten wij in spanning af. Het commite zou besluiten of wij die avond nog het dorp konden verlaten of niet. Uiteindelijk kregen we het verlossende woord te horen. We mochten die nacht het dorp met een taxi verlaten, niemand mocht het te weten komen.
Pff.. we barstten in tranen uit, wat waren we blij! We zouden het gebied van de staking dan nog wel niet uit zijn, maar vanaf Uyuni hadden we zeker meer mogelijkheden om uit deze ellende weg te kunnen komen.
Die nacht vertrokken we dan ook met de taxi weer terug naar Uyuni. Deze vroeg belachelijk veel geld, maar het maakte ons niets meer uit. We hadden er alles voor over om weg te komen en om 4 uur in de nacht kwamen we aan in Uyuni. Om 5 uur lagen we in bed in het hostel, totdat we om 8 uur hoorden dat er die dag 1 bus zou vertrekken voor de toeristen. Wij sprongen werderom ons bed uit en renden naar de busterminal. Vol hoop liepen we er heen, maar na een hele dag wachten op de bus, veranderde dit wederom in een teleurstelling. De bevolking zou ons nooit weg laten gaan. Met ons hadden ze een troef in handen om druk uit te oefenen op de lokale overheid.
Die middag ontmoetten we twee andere Nederlanders waar we de rest van de dagen mee zijn opgetrokken. Hun gids van de tour naar Salar de Uyuni zag echter een mogelijkheid om ons met een jeep het dorp uit te krijgen. Het enige probleem was de benzine dat hier niet meer te krijgen was. Twee uur later had hij echter gezorgd voor genoeg benzine en konden we tegen een hoog bedrag wederom een vluchtpoging ondernemen. Emotioneel ben je inmiddels echt een wrak en je durft nergens meer op te hopen. Helemaal ingeladen vertrokken we met Primo en zijn twee helpers. Na 10 minuten te hebben gereden, proberend de blokkades te ontwijken kregen we opeens een jeep in het vizier. Deze had ons gezien en reed met hoge snelheid naar ons toe. Toen wisten we dat het weer niet was gelukt. Er sprongen ongeveer 10 vrouwen de jeep uit en deze begonnen al schreeuwend als een soort dolle minas onze jeep te omsingelen. Ze hingen aan de jeep en waren niet van plan om ons nog weg te laten gaan. Menn wat een haatneigingen krijg je dan! Ik kon ze wel wat aandoen. Wie waren zij om over mij te beslissen dat ik hier niet weg mocht gaan. We konden geen kant meer op en zij besloten dat wij het hele stuk naar het dorp met onze bagage weer terug moesten lopen. Pff ik trok het niet meer, ik was zo moe van de vorige dag, had bijna niet geslapen en kon niet geloven dat ik mijn lot niet meer in eigen handen had. Het enige wat je op de been houdt is het feit dat je weet dat deze gids ons wilde helpen en we binnenkort weer een andere poging zouden ondernemen om hier weg te komen. We liepen terug naar het dorp en zaten verslagen in een restaurant bij elkaar, wachtend op de volgende meeting onder de toeristen. Gedurende deze dagen pepte iedereen elkaar op en heerst een groot groepsgevoel, tenslotte maakten we allemaal hetzelfde mee.
Onze hoop was gevestigd op de volgende dag. Inmiddels kregen we te horen dat de staking ook het aangrenzende dorp Potosi had bereikt, waar de mijnwerkers in staking waren vanwege de slechte werkomstandigheden in de mijnen. Deze gooiden zelfs met dynamiet naar autos en waren dus erg gewelddadig. We hoorden de volgende dag dat er die nacht een jeep met toeristen had geprobeerd om het durp te ontvluchten, helaas zonder resultaat. Ze waren op een blokkade ingereden en de hele nacht in een klein kamertje vastgehouden.
De derde dag van de staking zou er een belangrijke man uit Potosi komen die de staking zou kunnen beeindigen indien hij zou tekenen voor de eisen van de lokale bevolking. Tegen de avond verzamelde iedereen zich op een plein, in spanning afwachtend wat deze man zou gaan doen. Nog steeds hadden wij een vluchtpoging voor die avond op het programma staan. Echter besloten we dat het beter was om af te wachten aangezien dit het heetst van de strijd was en de bevolking alleen nog maar agressiever zou worden als de meneer uit Potosi niets zou tekeken. Het was te gevaarlijk en we zetten de vluchtpoging uit ons hoofd. Rond 11 uur in de avond was er nog steeds niets besloten en we begonnen de hoop op een oplossing op te geven.
De ochtend daarna was iedereen in rep en roer. Via telefonisch contact uit Nederland hoorden we dat deze situatie in het zuiden van Bolivia overal op het nieuws en in kranten in Nederland te vinden was. De ambassades hadden op hoog Europees niveau overleg over ons gehad en namen het heel hoog op. Waarschijnlijk ook omdat we hier met meerdere nationaliteiten vastgehouden werden en de situatie steeds slechter werd. Hoe dan ook; het had zijn vruchten afgeworpen. Het gerucht was dat we 24 uur hadden om het dorp uit te vluchten en dat de bussen dus weer reden. We konden weg! Een uur later zaten we dan ook in de bus richting de grens met Argentinie. We wilden geen moment langer in dit land blijven en zijn in een keer doorgereisd naar onze laatste bestemming.
Argentinie is echt superrelaxed. We zijn ontzettend blij dat we hier zijn en dat het avontuur in Bolivia eindelijk voorbij is. Je voelt je als het ware een vluchteling en hebt totaal geen controle over je eigen lot. Meer cultuur dan dit konden we niet krijgen, we hebben het echte leven in Bolivia gezien. Veel van de mensen zijn verbitterd en deden alsof dit alles onze schuld was en wij met hun gestrafd moesten worden. We hebben, naast de Salar de Uyuni, helaas geen goede herinneringen aan deze bestemming overgehouden. Wat jammer is, omdat we er toch hoge verwachtingen van hadden. Dit zijn onze laatste twee reisweken en we genieten van alle luxe die we in dit land weer terugvinden en wat we de afgelopen maanden niet hebben gehad. Je bent nu al blij met kleine dingen als het hebben van een warme douche of een normale wc en aardige mensen om je heen.
Het is een groot avontuur geweest, wat we nooit meer zullen vergeten. Helaas hebben we hierdoor geen tijd meer om een gedeelte van Brazilie bij onze reis te betrekken. Maar uiteraard zijn er genoeg andere leuke dingen in het land van de gauchos, (geen apostrof op dit toetsenbord:S) de tango en uiteraard Maradonna! De tijd gaat nu echt supersnel en voor ik het weet zie ik jullie allemaal weer in levende lijve..:D
Tot gauw..
Liefs Vanessa
-
07 Juni 2009 - 20:44
Lizet:
Wow Vanessie!!! Dit is echt heel heftig! Gelukkig dat alles goed is afgelopen!
Geniet echt nog van de laatste weekjes! Neem het er nog even goed van, zeker na deze ervaring! Tot gauw!
Kussie! -
07 Juni 2009 - 20:55
Ingrid:
Meis, wat een toestand was het he? Ben heel blij dat je weg bent uit Bolivia. Echt jammer dat je er nu zulke slechte herinneringen aan over hebt gehouden. Nu nog een kleine 2 weken genieten van Argentinie. Heerlijk weer meer luxe. De tijd gaat nu echt super snel. Heel veel plezier nog samen.
Love you, mam -
08 Juni 2009 - 09:43
Eva:
Jeetje Vanes wat heftig!!
Kreeg er helemaal kippenvel van!!
Gelukkig kan je nu nog van je laatste 2 weken genieten.
Als je weer in Nederland bent moeten we maar gauw een keer afspreken zodat je al je avonturen kan vertellen(heb natuutlijk al het een en ander gelezen)maar dat is vast niet alles. En natuurlijk de mooie foto's.
Vell plezier nog.
xx Eva -
09 Juni 2009 - 00:37
Jan Linker:
Hi Vanessa,
Even een berichtje uit Indonesie. Je maakt nu echt wat mee en het is toch een ervaring rijker die je hele leven meegaat. Reizen en trekken heeft hele leuke kanten maar ook de mindere. Fijn dat het tot nu toe goed gegaan is after all. Geiet nog maar even van je laatste termijn, het is zo weer voorbij.
Ontvang mijn harteijke groeten en een goede thuisreis gewenst.
JJL
-
09 Juni 2009 - 12:50
Jeroen & Sarah:
Hallo twee onbekenden hier,
via google kwamen we op je site terecht omdat we meer wilden weten van de problemen in Uyuni (vorige maand zaten we er zelf). Wat een verhaal zeg! We konden het ons levendig voorstellen zoals je het beschrijft! Het staat alleen in schril contrast met de mooie ervaringen die wij er op hebben gedaan. Wat jij hebt meegemaakt zegt veel over de frustaties waar de lokale bevolking mee te maken heeft. Al is het natuurlijk ontzettend balen om daar slachtoffer van te worden. Geniet maar lekker van je herwonnen vrijheid!
Groetjes uit Nederland -
10 Juni 2009 - 11:27
Sas&Mal:
Hi Vanes,
Ik zat afgelopen weekend nietsvermoedend de krant te lezen, toen er een stuk over Mirte, jou en de stakingen in stond. Dat was even schrikken!
Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en kunnen jullie je trip afmaken.
Nog maar 2 weekjes, niet te geloven hoe snel te tijd voorbij is gevlogen.
Geniet nog en tot gauw weer in Nederland
Groetjes Mal, Sas en de kids -
10 Juni 2009 - 13:02
Daria:
Hey Vanes,
Jij maakt echt van alles mee! Wat erg van die staking, ik kan mij niet bij voorstellen hoe jij je de afgelopen dagen gevoeld zal moeten hebben! Gelukkig ben je weer veilig en geniet nog van je laatste 2 weken, deze gaan vast wel zeer snel voorbij.
Nog heel veel plezier in Argentinie!!
Xjes Daria -
15 Juni 2009 - 19:29
Mo:
Ha Vanes,
Wat een heftige tijd heb je in Bolivia beleefd zeg.
Kan me heel goed voorstellen dat de ontlading groot was toen je hoorde dat je die plek kon verlaten.
Hoorde van je moeder dat je in Argentinie gelukkig weer lekker aan het genieten bent en dat je gisteren een voetbalwedstrijd van het Argentijns elftal bijgewoond hebt.
Gaaf zeg! Jammer dat Maradonna er niet meer in staat hè. Ha ha!!
Nou meis, maak er een geweldige afsluiting van na 3 maanden en ik wil je nogmaals zeggen dat ik ontzettend van al je verhalen over jullie belevenissen genoten hebt.
Veel liefs, Mo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley